ПӦЧӦ ДА КАНЬ


Олісны-вылісны пӧчӧ да кань.
Пӧчӧыс пусис да пӧжаліс нянь.
Пелькӧдіс керка пытш, ывла удж вӧчис. 
Лунтырнад унатор удитліс пӧчыс.
Кысӧйыс гӧбӧчӧ быд асыв пырӧ.
Кыйӧдіс, тшапнитіс сё кымын шырӧс.
Сэсся тай вочасӧн ӧтарӧ дышмис.
Медбӧрын кысӧйыд зэв ёна ышмис:
Вежсям пӧ могъяснад, пӧчӧӧс корис, —
Пусьыны бурджыка кута тэ дорысь.
Пӧчӧыд гӧбӧчын шыръясӧс кыйӧ,
Аддзас кӧ шыръяссӧ, нянь зырйӧн лыйӧ.
Сӧмын тай весьшӧрӧ, шырлы оз веськав. 
Пельклуныс каньлӧн моз вӧлі кӧ эськӧ!
Кысӧйыд ёнакодь пач водзын ружтӧ.
Вӧлӧмкӧ, сьӧкыд жӧ пӧжасьны кужтӧг.
Со тай, кыдз тшынӧдіс пӧжасян пачыс!
Тшын пиысь омӧля тыдыштӧ ачыс.
Тадзисӧ вӧлӧма куим лун чӧж,
Кытчӧдз эз чишкасьышт кысӧйлӧн бӧж. 
Шыръясӧс ӧні бӧр куталӧ кань,
Пӧчӧыс пусьӧ да пӧжалӧ нянь.